Η δική μου ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΟΠΙΑ

Έζησα 10 χρόνια στην Ελευθεροτυπία. Ήταν η πρώτη εφημερίδα που δούλεψα και μάλιστα από επιλογή. (Μελό παρένθεση: Πρωτοπήγα στο κτήριο της Μίνωος το καλοκαίρι του ’98 για να ζητήσω δουλειά. Στην είσοδο με ρώτησαν «τι θέλω», και με έστειλαν στον δεύτερο όροφο, στην καθημερινή «Ε», και από εκεί στον τρίτο, στην «Κ.Ε.». Αυτό ήταν η αρχή.)

Παρά το κακό τέλος, δεν μπορώ να είμαι άδικος με την εφημερίδα μου.

Πρώτα απ’όλα την εκτιμώ και ως αναγνώστης. Υπάρχουν φυσικά πολλά πράγματα με τα οποία δεν συμφωνώ όταν διαβάζω την «Ε», αλλά παραμένει μία από τις καλύτερες εφημερίδες στην Ελλάδα, μία από τις λιγότερο διαπλεκόμενες, μία από τις πιο πλουραλιστικές και τις πιο φιλικές προς τον εργαζόμενο – και αυτό το λέω εγώ, ένας απολυμένος.

Ήμουν τυχερός που δούλεψα εδώ:

• Από την πρώτη μέρα που εργάστηκα, πληρωνόμουν κανονικά – ούτε τσάμπα εργασία, ούτε μαύρα. Αυτό, στο σημερινό τοπίο των ελληνικών ΜΜΕ, αποτελεί εξαίρεση.
• Μπήκα σχετικά γρήγορα στο μισθολόγιο (ένα χρόνο μετά το πρώτο μου κομμάτι) – παρότι από τότε η «Ε» έχει αλλάξει πολιτική, απασχολώντας δεκάδες (ή εκατοντάδες; ) συναδέλφους με μπλοκάκι (Δ.Π.Υ.).
• Συνάντησα καλές εργασιακές συνθήκες. Φυσιολογικές ώρες εργασίας, καλές και ελάχιστα ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ συναδέλφων – αν εξαιρέσει κανείς τη βαθμιαία ανάπτυξη στο περιβάλλον του διευθυντή της Κ.Ε. μίας αυλής λιγοστών προσώπων που επί χρόνια δρουν ως συκοφάντες των υπολοίπων συναδέλφων τους.
• Στην Κ.Ε. έκανα το ωραιότερο είδος ρεπορτάζ που υπάρχει, το ελεύθερο. Μαζεύοντας τα κομμάτια μου, βρίσκω αρκετά για τα οποία είμαι περήφανος, και αυτό φυσικά οφείλεται και στους ανθρώπους της Κ.Ε..
• Είχα τη σπάνια τύχη μια δημοσιογραφική αποστολή στην Παλαιστίνη που κράτησε μήνες (προετοιμασίας, ρεπορτάζ, γραψίματος) να μετατραπεί από την εφημερίδα σε ένθετο. (… Αν και, αρχικά, η διεύθυνση της εφημερίδας προέβαλε ισχυρή αντίσταση στην αποστολή αυτή. Τελικά, πήγα πληρώνοντας φυσικά από την τσέπη μου και εξαντλώντας όλη μου την άδεια.)
• Ακόμα και στην κορύφωση της κρίσης το καλοκαίρι του 2007, η «Ε» έδειξε ενδιαφέροντα ανακλαστικά. Αν ήμουν σε άλλη εφημερίδα, ο αντίστοιχος «Βλαστάρης», θα με είχε φάει σε δευτερόλεπτα. (Είναι αστείο αλλά το είπε και ο ίδιος σε μία από τις συναντήσεις μας: «Αν ήταν εδώ ο Ψυχάρης…». Αλλά ευτυχώς για την «Ε», ο Ψυχάρης δεν είναι δω). Αν ήμουν σε άλλη εφημερίδα, δύσκολα θα είχα φτάσει στον εκδότη και τον ιδιοκτήτη. Αν ήμουν σε άλλη εφημερίδα, δύσκολα ο ιδιοκτήτης θα είχε πει στο διευθυντή του «δεν υπάρχει λόγος απόλυσης».

Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η Ελευθεροτυπία εδώ και χρόνια ζει σπαταλώντας το κεφάλαιο και την αύρα που απέκτησε σε άλλες εποχές. Αντιμετωπίζει τον εαυτό της με έναν σεβασμό που αρμόζει σε μουσειακό είδος και όχι σε ζωντανή εφημερίδα. Αλλά εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο για την Κ.Ε., γιατί αυτήν ξέρω. Αφήνω απέξω την καμαρίλα που δηλητηριάζει τη ζωή στην εφημερίδα γιατί αυτά συμβαίνουν παντού. Όσοι ζήσαμε την Κ.Ε. αυτά τα χρόνια ξέρουμε καλά πως:

• Η διεύθυνση της ΚΕ αδιαφορεί παντελώς για το δημοσιογραφικό περιεχόμενο της εφημερίδας και ασχολείται με άλλα πράγματα. Πολλές φορές, τα τελευταία χρόνια, αλλά ιδίως πέρυσι, κατά τη διάρκεια της κρίσης, αναλογιζόμουν ότι το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι αν είναι καλοί ή κακοί δημοσιογράφοι αλλά το ότι δεν είναι δημοσιογράφοι. Πώς να το πω; Δεν τους νοιάζει, δεν τους αφορά.
• Σε όλα τα μεγάλα γεγονότα, οι συντάκτες του ελεύθερου της ΚΕ παραμένουν ουσιαστικά παροπλισμένοι. Δείτε το παράδειγμα των Ολυμπιακών του 2004, ένα γεγονός εξαιρετικά σημαντικό από κάθε πλευρά. Και όμως, για τους συντάκτες του ελεύθερου ίσχυσε ένα άτυπο εμπάργκο, που άρχισε χρόνια πριν τη διοργάνωση.
• Φτάσαμε στο σημείο στο ελεύθερο της Κυριακάτικης να λογοκρινόμαστε και να αυτολογοκρινόμαστε όχι μόνο για τα υψηλά συμφέροντα αλλά και για τα χαμηλά. Αλλά περισσότερα για τη λογοκρισία στην Κ.Ε. στο Πέτρα, Ψαλίδι, Μολύβι, Χαρτί.

Όμως, η «Ε» και η Κ.Ε. δεν είναι ο Βλαστάρης ή ο Σιαφάκας, ούτε καν η Μάνια (Τεγοπούλου, σημερινή ιδιοκτήτρια. Στην «Ε» τη λένε όλοι «Μάνια»). Είναι και ο Βλαστάρης, και ο Σιαφάκας, και η Μάνια, αλλά είναι και ο συντάκτης της που εννιά στις δέκα φορές είναι παραδομένος, αλλά τη μία γράφει κάτι που πονάει (τον ίδιον ή τους άλλους). Είναι η φαντασίωση στο μυαλό του δόκιμου δημοσιογράφου που ονειρεύεται πως θα γράψει εκεί ή η φαντασίωση στο μυαλό του αριστεριστή που τη θεωρεί (αδίκως) δούρειο ίππο του συστήματος. Είναι η «Ε» του ’79 που κέρδισε τη δίκη κατά του Λάτση (ποιος το θυμάται;), και η ΚΕ του 2008 που δεν γράφει επί επτά χρόνια λέξη για τα Mall. Είναι ο «Ιός της Κυριακής» και η αθλητική «Ε» που γράφουν για το ντόπινγκ του Κεντέρη, όταν οι άλλοι ζητωκραυγάζουν. Είναι το Έψιλον που έχει παραδοθεί στο λάιφστάιλ και τη ρουτίνα αλλά και αυτό που -τσούπ!- σου πετάει ένα εξώφυλλο για τη σκλαβιά στα φραουλοχώραφα της Ηλείας. Είναι η Κολοκοτρώνη και η Μίνωος, είναι η ταβέρνα του Θωμά αλλά είναι και το «17». Είναι οι τουαλέτες με το δημοσιογραφικό χαρτί και το καφενείο με τα υπέροχα κορίτσια του πρώτου. Είναι η «Χ.Κ. Τεγόπουλος» που είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο, και η Ε που ακόμα περνάς την είσοδο χωρίς σωματικό έλεγχο και σχεδόν το μόνο που σε ρωτάνε είναι «τι ομάδα είσαι». Είναι ο αναγνώστης της, αυτός που την παίρνει για το Gourmet αλλά και αυτός που δεν κουράζεται να στέλνει χειρόγραφες επιστολές κάνοντας κολλάζ με γράμματα από δημοσιεύματα…